İtalya’nın Osmanlı Devleti’ne Yönelik Politikaları

Roma İmparatorluğu’nun beşiği olan İtalya’nın, 1871’de Piyomente hükûmeti önderliğinde siyasi birliğini kurması ile Avrupa güç dengesi bozulmuştur. İtalya bu tarihten sonra Avrupa’daki bloklaşmalarda yerini almıştır. Akdeniz havzasının Afrika kıyıları İngilizler ve Fransızlar tarafından sömürgeleştirilmiştir. Geriye Osmanlı Devleti’nin Kuzey Afrika’daki son toprağı olan Trablusgarp kalmıştı. İtalya karşı kıyısında bulunan Trablusgarp’ı ele geçirme planları yaptı. 28 Eylül 1911’de İtalyanlar Traplusgarp’a asker çıkarttı. İtalyan donanması Osmanlı Devleti’ne Akdeniz’de harekât imkânı tanımadı. Mısır’ı işgal etmiş olan İngilizler karadan olası bir ordu sevkiyatına izin vermeyince, bir grup gönüllü Osmanlı subayı kılık değiştirip yerel direniş güçlerini örgütlemek amacıyla bölgeye gitti. Subaylar arasında Binbaşı Enver, Yüzbaşı Mustafa Kemal ve Ali Fethi Beyler, Fuat Bey (Bulca), Nuri Bey (Conker), Eşref Bey (Kuşçubaşı), Ali Fethi Bey (Okyar), Halil Bey (Enver Bey’in amcası), Nuri Bey (Enver Bey’in kardeşi), Ekrem Bey (Müşir Recep Paşa’nın oğlu) bulunmuş ve Trablusgarp Savaşı’na gönüllü olarak katılmışlardır. Gönüllü subayların çabaları ve yerel halkın direnişi karşısında İtalyanlar iç kesimlere ilerleyememiştir. Trablusgarp savaşı Türkler açısından Birinci Dünya Savaşı’nın ilk evresi aynı zamanda Türklerin Anadolu’da verecekleri Millî Mücadele’nin de ilk provası mahiyetindedir. Trablusgarp’ta savaşan gönüllü subaylar daha sonra Anadolu’nun istiklali için mücadele verecek Millî Mücadele’nin öncü kadroları arasında yer alacaklardır.

---