“Türk çocuğu ecdadını tanıdıkça daha büyük işler yapmak için kendinde kuvvet bulacaktır.”
Osmanlı Devleti’nin 1908-1918 yılları arasındaki dönemi, Türk tarihçiliğinde II. Meşrutiyet Devri olarak adlandırılır. Arapça şart kökünden türetilmiş bir kavram olan meşrutiyet kelimesi, 19. yüzyılın ikinci yarısından itibaren Osmanlı siyasi hayatında anayasalı ve meclisli saltanat-hilafet rejimi karşılığında kullanılmıştır.
1914-1918 yılları arasında dünyanın büyük devletlerinin Avrupa, Ortadoğu, Afrika ve Uzak Doğu’da geniş bir alanda ve açık denizlerde o zamana kadar görülmemiş büyüklükte ve uzun süreli savaşına Birinci Dünya Savaşı denmiştir.
Dünya ülkelerinin büyük bir bölümünü etkileyen Birinci Dünya Savaşı’nın sebeplerini genel hatlarıyla siyasi ve askerî Sebepler, ekonomik yayılma ve sömürgecilik isteği, Avrupa’da Alman-Fransız, Balkanlarda Rus-Avusturya rekabeti, milliyetçilik fikirlerinin yayılması, hanedan çekişmeleri, Osmanlı Devleti’ni paylaşma isteği ve projesi olarak sıralamak mümkündür.
Almanya, Avusturya-Macaristan ve Bulgaristan’ın yer aldığı İttifak Devletleri grubunda Birinci Dünya Savaşı’na katılan Osmanlı Devleti, birçok cephede savaşmak zorunda kalmıştır. Bu cephelerin çoğu Osmanlı Devleti’nin kendi topraklarında bulunurken bazıları da Avrupa’da müttefiklerine destek olmak amacıyla açtığı cephelerdir.
Çanakkale Cephesi’nin açılması daha savaştan önce İngilizlerce düşünülen bir husustur. Hedef, Çanakkale’den hareketle İstanbul'un alınması ve Osmanlı Devleti’nin savaş dışı bırakılmasıdır. Boğazlardan geçişin sağlanmasıyla İngiliz ve Fransızlar sosyal karışıklıklar içerisinde bulunan müttefikleri Rusya’ya daha çabuk ve kolay bir şekilde askerî yardım ve malzeme akışını gerçekleştireceklerdir.
Türk Kurtuluş Savaşı, 20. yüzyılın ilk çeyreğinde emperyalizme karşı yapılmış ilk bağımsızlık mücadelesidir. 1914-1918 yılları arasında gerçekleşen Birinci Dünya Savaşı sonunda İtilaf devletleri ile İttifak devletleri arasında önce ateşkes, ardından barış antlaşmaları imzalanmıştır.
Büyük Taarruz ile tüm Batı Anadolu’nun Yunan işgalinden kurtarılmasının ardından Yunan işgal kuvvetlerinin denetiminde bulunan Doğu Trakya’nın ve müttefik devletlerin kontrolündeki İstanbul ve Boğazların kurtarılması için harekete geçilmiştir. TBMM’ye bağlı askerî birlikler, Çanakkale’ye doğru ilerlemeye başlarken bu yeni durum bir Türk-İngiliz çatışmasını gündeme getirmiş ve diplomasi tarihinde “Çanakkale Olayı” adı ile bilinen krize yol açmıştır.
Türkiye’de modernleşme çalışmaları, 17. yüzyılda başlamış III. Selim ve II. Mahmut dönemlerinde askerlikten idari yapıya hukuktan eğitime pek çok alanda yenilikler yapılmıştır. Tanzimat Fermanı’nın ilanı ile her alanda batıya yöneliş başlamış modernleşme süreci Meşrutiyet döneminde de devam etmiştir. Osmanlı Devleti’nde yapılan yenileşme hareketlerinin temel niteliği geleneksel yapıyı koruyarak bunun yanında modern kurumlar getirmek şeklinde olmuştur. Ancak eski kurumlarla yeni kurumların birlikte yaşatılması halkın kafasının karışmasına yol açmıştır.
Osmanlıdan Cumhuriyete geçilirken öncelikle hukuk alanında yaşanan çeşitliliğe son verip birlik sağlamak amaçlanmıştır. 3 Mart 1924’te Şer’iye Mahkemeleri’nin kaldırılması ve sonrasında 1924 Anayasası’nın kabul edilmesiyle birlikte hukuk alanında yapılacak düzenlemelere hız verilmiştir. Çağdaş, laik ve toplumun ihtiyaçlarına yönelik bir Türk hukuk sistemi kurmak amaçlanmıştır.
Cumhuriyet döneminde kadınlara ilk olarak Tevhid-i Tedrisat Kanunu ile eğitimde eşitlik hakkı sağlanmış daha sonra da 1926 tarihli Türk Medeni Kanunu ile temel haklar verilmiştir. Türk kadını eğitimde, aile hayatında, mirasta, çalışma hayatında erkeklerle eşit haklara kavuşurken bu dönemde siyasal haklar konusu gündeme gelmemiştir. 1930’lu yılların başında kadınların sosyal ve iktisadi yaşamdaki faaliyetlerinin artması üzerine “artık zamanının geldiği düşüncesiyle” Mustafa Kemal Atatürk tarafından kadınlara siyasal haklar tanınması yoluna gidilmiştir.
Türk İnkılabı 